Jean-Martin Charcot Kimdir, Hayatı, Eserleri, Hakkında Bilgi

Jean-Martin Charcot (29 Kasım 1825 - 16 Ağustos 1893), Fransız bir nörolog ve anatomik patoloji profesörüydü. Özellikle hipnoz ve histeri üzerine çığır açıcı çalışmalar yaptı ve hastası Louise Augustine Gleizes ile özellikle çalıştı. Charcot, "modern nörolojinin kurucusu" olarak bilinir ve adı, Charcot hastalıkları olarak adlandırılan çeşitli durumlar da dahil olmak üzere en az 15 tıbbi eponimle ilişkilendirilmiştir.

Charcot, "Fransız nörolojinin babası ve dünya nörolojisinin öncülerinden biri" olarak anılmıştır. Çalışmaları, nöroloji ve psikoloji alanlarının gelişimini büyük ölçüde etkiledi; modern psikiyatri, Charcot'nun ve doğrudan takipçilerinin çalışmalarına çok şey borçludur. O, "19. yüzyıl Fransa'sının önde gelen nörologu" olarak nitelendirilmiş ve "nevrozların Napolyon'u" olarak adlandırılmıştır.

Kişisel yaşamı

Paris'te doğan Charcot, ünlü Pitié-Salpêtrière Hastanesi'nde 33 yıl boyunca çalıştı ve ders verdi. Eğitmen olarak kazandığı ün, Avrupa'nın dört bir yanından öğrencileri kendine çekti. 1882'de Salpêtrière'de bir nöroloji kliniği kurdu ve bu Avrupa'da türünün ilk örneğiydi. Charcot, Fransız nörolojik geleneğin bir parçasıydı ve Duchenne de Boulogne'un öğrencisi olarak yetişti ve ona büyük saygı duydu.

"1864 yılında zengin bir dul olan Madame Durvis ile evlendi ve üç çocuğu oldu: Jeanne, Jean-Paul ve daha sonra doktor ve ünlü bir kutup kaşifi olan Jean-Baptiste."

O, bir ateist olarak tanımlanmıştır.

Kariyer

Nöroloji

Charcot'un ana odak noktası nörolojiydi. Birden çok sklerozu adlandıran ve tanımlayan ilk kişiydi. Önceki raporları özetleyerek ve kendi klinik ve patolojik gözlemlerini ekleyerek, Charcot hastalığı sclérose en plaques olarak adlandırdı. Şu anda Charcot üçlüsü olarak bilinen birden çok sklerozun üç belirtisi nistagmus, kasılma titremesi ve telegrafik konuşma, ancak bunlar birden çok skleroz için özgün değildir. Charcot ayrıca bilişsel değişiklikler gözlemledi, hastalarını "hafızanın belirgin bir zayıflaması" ve "yavaşça oluşan kavramlar" olarak tanımladı. Ayrıca, Charcot eklemi veya Charcot artriti olarak bilinen bir bozukluğu tanımlayan ilk kişiydi, bu, kavrama duyusunun kaybından kaynaklanan eklemlerin yüzeylerinin dejenerasyonudur. Farklı beyin bölgelerinin işlevlerini ve arterlerin serebral kanamadaki rolünü araştırdı.

Charcot, Charcot-Marie-Tooth hastalığını (CMT) tanımlayan ilk kişilerden biriydi. Duyuruyu, Fransız asistanı Pierre Marie ve İngiltere'den Howard Henry Tooth ile aynı anda yaptı. Hastalık bazen peroneal kas atrofisi olarak da adlandırılır.

Charcot'un 1868 ile 1881 arasındaki çalışmaları Parkinson hastalığının anlaşılmasında dönüm noktasıydı. Diğer ilerlemeler arasında rijitlik, zayıflık ve bradikinezi arasındaki ayrımı yaptı. Ayrıca, Parkinson hastalığı (titreme felci) olarak adlandırılan hastalığı James Parkinson'un adıyla yeniden adlandırmaya öncülük etti. Ayrıca, Parkinson hastalığının görünüşteki varyasyonlarını da belirtti, örneğin hiperekstansiyon ile Parkinson hastalığı. 1882'de sinir sistemi klinik hastalıkları için Avrupa'nın ilk profesyonel kürsüsünü aldı.

Hipnoz ve histerya üzerine çalışmalarıyla Charcot, günümüzde en çok bilinen isimlerden biridir. Özellikle, hastalığı histerya olan Louise Augustine Gleizes ile yaptığı çalışmalarıyla tanınır; ancak, "Blanche" lakaplı Marie Wittmann, o dönemde en ünlü histerya hastasıydı. Başlangıçta, hastalığın hastalığın sinir sistemindeki kalıtsal özelliklerden kaynaklanan bir nörolojik bir bozukluk olduğuna inanıyordu, ancak hayatının sonlarına doğru histeryanın psikolojik bir hastalık olduğu sonucuna vardı.

Charcot, histerya hastaları için özel bir bölüm oluşturduktan sonra histeryayı incelemeye başladı. Bu kadınlar arasında iki farklı histerya formu keşfetti: hafif histerya ve şiddetli histerya. Charcot'un histerya ve hipnoz üzerine olan ilgisi, genel olarak "hayvan manyetizması" ve "mezmerizasyon" olarak bilinen bir zamanda gelişti ve daha sonra hipnoz indükleme yöntemi olduğu ortaya çıktı. Histerya üzerine yaptığı çalışma, hem bilimsel hem de sosyal açıdan dikkat çekti.

Charcot, hipnozun yaygın tıbbi ve halk arasındaki yanlış kanısına şiddetle karşı çıktı ve travmatik erkek histeryası vakalarını sundu. Bu ön yargı nedeniyle, bu "vakaların çoğu, hatta tanınmış doktorlar tarafından bile tanınmamıştı" ve demiryolu mühendisleri veya askerler gibi erkeklik modellerinde görülebilirdi. Charcot'un analizi, özellikle histeryayı travma kaynaklı bir organik durum olarak görmesi, endüstriyel kazalar veya savaşla ilişkili travmalardan kaynaklanan nörolojik semptomların anlaşılmasının yolunu açtı.

Salpêtrière Okulu'nun hipnoz üzerindeki görüşleri, dönemin diğer önde gelen nörologlarından biri olan Hippolyte Bernheim tarafından keskin bir şekilde eleştirildi. Bernheim, Charcot'nun ünlü bir şekilde gösterdiği hipnoz ve histerya fenomeninin aslında önermeye dayandığını iddia etti. Ancak, Charcot'un hipnozun tedavideki kullanımı ve hastalar üzerindeki etkisi konusundaki uzun süredir devam eden endişeleri vardı. Ayrıca, hipnozun çektiği sansasyonalizmin onu bilimsel ilgisinden mahrum ettiğini ve Bernheim ile yaşadığı tartışmanın, Charcot'un öğrencisi Georges Gilles de la Tourette tarafından kışkırtılmasıyla hipnozun "zarar gördüğünü" düşündü.

Charcot'a Yönelik Çarpıtılmış Görüşler

Charcot'a yönelik sert ve despot bir imaj, Axel Munthe'in hayali bir otobiyografik romanı olan "San Michele'nin Öyküsü"ne dayanan bazı kaynaklardan ortaya çıkmıştır (1929). Munthe, Charcot'un asistanı olduğunu iddia etti, ancak aslında Munthe, yüzlerce diğer tıp öğrencisi arasında sadece bir tıp öğrencisiydi. Munthe'nin Charcot ile en doğrudan teması, Munthe'nin bir genç kadın hastanın hastane koğuşundan "kaçmasına" yardım ettiği ve onu kendi evine götürdüğü zaman oldu. Charcot, bunu polise bildireceğini tehdit etti ve Munthe'nin hastane koğuşlarına bir daha girmesine izin verilmemesini emretti.

1931 yılında The New York Times Book Review'a yazdığı bir mektupta, Charcot'un kendisi de Salpêtrière'de babasıyla resmi olarak öğrenci olan Jean-Baptiste Charcot, kesin bir şekilde şunları belirtti:

"Dr. Munthe'nin babam tarafından eğitilmediğini" belirtebilirim"; ve, ayrıca, "[Munthe], Charcot'nun bazı derslerini, yüzlerce başka kişi gibi, izlemiş olabilir, ...ancak onun tarafından eğitilmedi ve kesinlikle iddia ettiği yakınlığa sahip olmadı [son incelemesindeki eseri, Anılar ve Sapkınlıklar]. ...Ben o zaman Salpetriere'de bir öğrenciydim ve onun öğrencilerinden biri olmadığını ve babamın onu hiç tanımadığını doğrulayabilirim. Profesör Charcot hakkında söylediği her şey yanlıştır."

Bengt Jangfeldt, 2008 biyografisi Axel Munthe: San Michele'ye Giden Yol'da, "Charcot'un Paris yıllarına ait korunmuş yüzlerce mektubundan hiçbirinde Charcot'un adının geçmediğini" belirtiyor.

Çalışmaları

Charcot'un bir klinisyen olarak en büyük miraslarından biri, sistemli bir nörolojik muayene geliştirmeye katkıda bulunmasıdır, belirli lezyonlarla bir dizi klinik belirtiyi ilişkilendirerek. Bu, hastaların uzun vadeli çalışmalarıyla bir araya getirilmiş, sonunda otopsilerden elde edilen mikroskobik ve anatomik analizle mümkün olmuştur. Bu, çeşitli nörolojik hastalıkların ilk net belirlemesine ve klasik tanımlarına yol açtı.

Charcot, onunla çalışmış olanlar üzerindeki etkisiyle de eşit derecede ünlüdür: Sigmund Freud, Joseph Babinski, Jean Leguirec, Pierre Janet, William James, Pierre Marie, Albert Londe, Charles-Joseph Bouchard, Georges Gilles de la Tourette, Alfred Binet ve Albert Pitres. Charcot'un 20. yüzyılın başlarında eğittiği doktorlar arasında İspanyol nöropatologlar Nicolás Achúcarro ve Gonzalo Rodríguez Lafora da vardı, bunlar Santiago Ramón y Cajal'ın seçkin öğrencileriydi ve İspanyol Nöroloji Okulu'nun üyeleriydi.

Charcot, Tourette sendromunun eponym'ını öğrencisi Georges Gilles de la Tourette'in onuruna verdi.

1870'lerde Charcot, Fransa'nın en ünlü doktoruydu, ancak histerya hakkındaki fikirleri daha sonra reddedildi ve Fransız psikiyatrisi onlarca yıl boyunca toparlanamadı. Charcot'un görüşlerinin reddedildiğine dair bir örnek, Edward Shorter'ın Psikiyatri Tarihi'nde bulunabilir: Shorter, Charcot'un büyük psikiyatrik hastalıklar hakkında "neredeyse hiçbir şey" anlamadığını, "orta hali olmayan ve kendi yargısından büyük ölçüde emin olan" biri olduğunu iddia ediyor. Bu bakış açısı, Charcot'un bir psikiyatrist olmadığını veya psikiyatri uygulamadığını ve Fransa'nın eğitim ve kamu sağlığı sistemlerinde nörolojiden ayrı olarak düzenlendiğini göz ardı eder. Charcot'un ölümünden sonra, tarafından tanımlanan "histerya" fenomeni artık gerçek bir nörolojik durum olarak tanınmıyordu, ancak "önerme bir yanılsama olarak" kabul ediliyordu. Ancak, Charcot, Fransız psikiyatrisi ve psikolojisinde "öne çıkan" bir konumda kalmıştır.

Charcot'un histerya ve hipnoz üzerine yaptığı çalışmaların olumsuz değerlendirmesi, onun, onun Freud'un öncüsü olarak görülmesinden etkilenmiştir. Charcot'un ölümünden sonra, Freud ve Janet onun önemine dair makaleler yazmışlardır. Ancak, Charcot'un histerya ve hipnoz üzerine yaptığı çalışmalar, Charcot'un nörolojik determinizme inandığı Freud'un ünlü hale getirdiği bakış açısı ile uyumsuzdu.

Charcot-Janet okulu, Charcot ve öğrencisi Janet'in çalışmalarından oluşan, çoklu kişilik bozuklukları hakkındaki bilgiye büyük katkıda bulundu.

Ödüller

22 Nisan 1858 tarihli bir kararname ile Charcot, Fransa'nın Şeref Nişanı'nın bir Şövalyesi yapıldı. Daha sonra rütbesi Subay (kararname: 4 Nisan 1880) olarak terfi ettirildi ve nihayetinde Komutan (kararname: 12 Ocak 1892) olarak terfi etti.

Ayrıca

Charcot'un yazışmalarının bir koleksiyonu, Amerika Birleşik Devletleri Ulusal Tıp Kütüphanesi'nde bulunmaktadır.

Antarktika'daki Charcot Adası, onuruna adını veren oğlu Jean-Baptiste Charcot tarafından keşfedildi.

Charcot Ödülü, çoklu sklerozun anlaşılması veya tedavisi konusundaki olağanüstü araştırmalara ömür boyu katkıları için her iki yılda bir Multiple Skleroz Uluslararası Federasyonu tarafından verilmektedir.

Eserleri (başlıca):

Leçons sur les maladies du système nerveux faites à la Salpêtrière, 1872-1893, (“Salpêtrière'de Verilen Sinir Sistemi Hastalıkları Dersleri”)

Leçons sur les localisations dans les maladies du cerveau, 1876, (“Beyin Hastalıklarının Lokalizasyonu Üzerine Dersler”)

Lectures on the Diseases of the Nervous System, Delivered at the Salpêtrière, 1877-1889, (“Salpêtrière'de Verilen Sinir Sistemi Hastalıkları Üzerine Dersler”)

Lectures on the Pathological Anatomy of the Nervous System, Diseases of the Spinal Cord, 1881, (“Sinir Sisteminin Patolojik Anatomisi Üzerine Dersler, Omurilik Hastalıkları”)

Lectures on the Localization of Cerebral and Spinal Diseases, Delivered at the Faculty of Medicine of Paris, 1883, (“Paris Tıp Fakültesi'nde Verilen Beyin ve Omurilik Hastalıklarının Lokalizasyonu Üzerine Dersler”)

Contribution à l'étude de l'atrophie musculaire Progressive type Duchenne-Aran, (ö.s.), 1895, (“Duchenne-Aran Tipi İlerleyen Kas Atrofisinin İncelenmesine Katkı”)

Les centres moteurs corticaux chez l'homme (J.A.Pitres ile), (ö.s.), 1895, (“İnsanda Beyin Zarı Hareket Merkezleri”)