Salih (ar.s.)
İyi, hayırlı, faydalı, düzgün, temiz; salâh bulan, iyileşen, sıhhate kavuşan; kalbi ve yaşayışı iyi ve temiz olan.
Gerek Kur’ân-ı Kerîm’de, gerekse hadislerde iyi faydalı ve Allah rızasına uygun işler için “Sâlih amel” (Tevbe suresi 9/120.; Fâtır suresi 35/10.); iyi insanlar için “Sâlih kullar” (Enbiya suresi 21/105.; Neml suresi 27/19.); faziletli toplumlar için “Salih kavim” (Maide suresi 5/84.; Yusuf suresi 12/9.); mü’minler içinde yaşayışı düzgün ve ahlâkı güzel olanlar için “mü’minierin salihleri” (Tahrim suresi 66/ 4.), iffetli ve namuslu kadınlar için “Sâlihât” yani “Sâlih kadınlar” (Nisa suresi 4/34.); hadîslerde de hayırlf evlat için “Sâlih çocuk”, temiz ve helal servet için “Sâiilı mal” tâbirleri kullanılmıştır.
Kur’ân-ı Ketîm’de “Sâlih insanlar” ruhî ve ahlâkî bakımdan en yüksek mertebeye ulaşmış olan dört zümreden bir sayılmıştır ki bunlar “Peygamberler, Sıddıklâr, Şehidler ve Sâlihler”dir (Nisa suresi 4/69.)