Mim (ﻢ) Arap alfabesinin yirmi dördüncü harfi.
Türk alfabesinin on altıncı, ebced tertibinin ve Fenike alfabesinin on üçüncü harfi olup ebced (cümmei) hesabında sayı değeri 40’tır. Fenike alfabesinde adı “su” anlamına gelen memdir. Ârâmîce ve İbrânîce’de memmâyim, Yunanca’da mü şekline dönüşen harf Arapça’da mîm olarak söylenir. Arap dilcileri bu kelimenin “şarap, zâtülcenp (satlıcan) ve toplanma” anlamlarına geldiğini kaydeder. Hiyeroglif alfabesinde ve Doğu sanatında su sembolü olarak geçen dalgalı çizgi şeklinden doğup geliştiği, Arap alfabesinde dalgalı kısmın zamanla sıkışarak topuz biçimini aldığı, düz akışı simgeleyen kuyruk keşidesinin aynen devam ettiği kabul edilir. Harfin Süryânîce’deki şeklinin yağmur simgesini andırdığı belirtilir. Kıraat âlimlerine göre mîm genellikle izhar ile okunur ve asıl harf kabul edilir. Yalnız bâ harfinden önce gelen sakin mîm ihfâ ile okunur ve fer’î harf telakki edilir.
Sîbeveyhi’ye göre mîmin mahreci iki dudak arası olup telaffuzu için hava ağızdan geçerken geniz boşluğuna basınç yaparak uğultulu (gunne), açık (mechûr) ve sert (şedîd) bir sesin meydana gelmesine sebep olur. Halîl b. Ahmed’e göre mîm çıkarılırken dudaklar kapandığından kapantılı bir ünsüzdür İbn Sînâ’-ya göre mîmin çıkış yeri kısmen dudakların arası, kısmen de geniz boşluğu olup hava geniz boşluğundan geçerken uğultulu bir sesin oluşmasına yol açar. Şarkiyatçılara göre mîm kapantılı, yumuşak, geniz ünsüzü olan bir dudaksıldır. Mîm sesinin belirleyici ve ayırıcı sıfatları cehr, beyniyye ve gunne-dir. Buna göre telaffuzunda ağız boşluğunda nefes akışı kesilip ses akışı devam ettiği sırada (cehr] genizde nefes ve ses akışının eş zamanlı olarak sürmesiyle vızıltılı- uğultulu bir ses (gunne) meydana gelir; bu ses sert-yumuşak [şiddet-rihvet] arasında orta tınıda [beyniyye, mutavassıta] bir karakter gösterir. Ayrıca mîmdeki ses izlâk, infitâh, inhifâz, terkik ve zuhur sıfatları gereği telaffuzu dile hafif ve kolay gelen (izlâk) açık ve ince bir sestir.
Harflerin ses özelliklerinin ve seslendirilme hareketlerinin oluşturduğu kelimelerin anlamlarına yansımasını araştıran çağdaş fonetikçiler. mîmin ses özelliğiyle seslendirme hareketinin bu harfi içeren fiil masdarlarının mânalarına dokunma ve görme duyularını ilgilendiren bazı olgular halinde ilham verme veya işaret etme yoluyla yansıdığını belirlemişlerdir. Mîm harfiyle başlayan Arapça masdarların yarısından fazlasında mîm sesinin verdiği yumuşaklık, incelik ve sıcaklık; seslendirilirken de dudakların hafifçe yumulma ve kapanma hareketinin işaret ettiği “emme, boş bir şeyin içindekini dışarı çıkarma ile toplama; engelleme, çiğneme ve yeme” anlamlarının; yine seslendirmede iki dudağın açılma hareketinin işaret ettiği “açılma, genişleme, yayılma” mânalarının yansıdığı keşfedilmiştir. Mîm ile başlayan masdarlarda “emme, boş bir şeyin içindekini dışarı çıkarma” anlamlarının daha fazla olması, baştaki mîmin söylenişinin emme hareketini en iyi şekilde temsil etmesiyle açıklandığı gibi esasen insanlık tarihi içinde mîm sesinin emme olgusunu simgelemek üzere icat edildiği neticesine varılmıştır. Nitekim dünyanın birçok dilinde emilme organı ile [meme, mameile, mamelon, mama] emziren anne [maman, mama, mamma, meme, mother, mâder] isminde mîm sesi hâkimdir. Bebek ve çocuk dilinde gıdanın adı da “mama”dır.
Fonetikçiler, anne ve babayı simgeleyen “m, b” ile benzeri seslerin bebeklerin çıkardığı ilk seslerle de irtibatını irdelemişlerdir, “b, m” dudaksılları ile bunlara yakın yerlerden çıkan sesleri fazla kas gücü gerektirmediğinden bebeğin el ve kollarını hareket ettirmesine denk bir eylemle, çevresindeki nesne ve olgularla irtibat kurmadan sırf avunmak için fıtrî ve insiyaki olarak çıkarmayı ve tekrarlamayı sevdiği sesleri oluşturmaktadır. Bunları ünlülerle seslendirerek “ma, ba, da, ta …” ve onları tekrar ile “mama, baba, bibi, dada, nene, adede, atete, amama” kelimelerini yineler. Bu sebeple bütün dünya dillerinde bu seslerin hecelerinin tekrarından meydana gelen kelimelerin çocukların çıkardığı ve tekrarladığı fıtrî ses ve kelimelere dayandığı kabul edilmiştir.
Dilciler, Arapça kelimelerin bünyesinde yer alan mimlerin asıl harf mi ziyade harfi mi olduğu hususunu incelemiş ve şu sonuçları tesbit etmişlerdir: Kelime başındaki mimden sonra iki asıl harf bulunan isim ve fiillerde mîm asıl harftir: gibi. Mîmden sonra üç asıl harfin yer aldığı isimlerde ekseriyetle mîm zaittir: gibi. Kendisinden sonra üçten fazla asıl harf bulunan isimlerdeki mîm çoğunlukla asıl harftir: gibi. Üçlü fiillerin ism-i mef’ûl. zaman ve mekân isimleriyle mîmli masdar mimleri, dörtlü, beşli ve altılı fiillerin ism-i fail, ism-i mef’ûl mimleri zaittir. Mîm bazı isimlerin sonuna çokluk bildirmek için eklenmiştir: (çok cesur) (geniş avurtlu) gibi. İkil ve çoğul zamirlerdeki mimlerin de çokluk bildirmek üzere ziyade edildiği belirtilir: Bazı isimlerin sonundaki mimlerin ise zait olmakla birlikte bu tür bir anlam bildirmediği ifade edilir: (boğaz) (yutak) gibi. isimlerin ortasındaki mîmlerin ziyade olması nâdirdir: (parlak nesne), (ekşimişsüt) gibi. Fiillerde de mîm harfinin ziyade olmasına nâdir rastlanır.
Yapı ve anlam bakımından eşdeğer olan bu kelimelerden işlek olanlar asıl, diğerleri dönüşmüş (mübdel) kelimeler olarak kabul edilir. Aynı şekilde Wilhelm Thomsen’in şüyu teorisine göre bir dilde en yaygın olan sesler en çok değişim ve dönüşüme uğrayan seslerdir. Bu değişimin yönü söylenişi zor olandan kolay ve hafif olana doğrudur. Arap dilinde en yaygın sesler olan 1. n. m harflerinin zamanla hafif sesler olan v, “y”ye dönüştüğü bazı örneklere dayanılarak ileri sürülmüştür. Yine Sâmî dillerinde bazı kelimelerin sonundaki “m”lerin Arapça’da “nûn”a dönüşme eğilimi gösterdiği ifade edilmiştir. Ferrâ’nın farklı yorumuna rağmen “Allâhümme”nin sonundaki çift mîmin lafzatullaha has bir sesleniş ve saygı ifadesi olarak nida “yâ”sından bedel olduğu kabul edilir. Yemen veya Tay kabilesi lehçesinde “tamtamâniyye” adı verilen harf-i ta’rifin lamı mîme dönüşerek ” fi” şeklinde söylendiği ve Nemir b. Tevleb’in rivayet ettiği şu şâz hadisin söz konusu lehçeye göre olduğu kaydedilmektedir: [Yolculuk esnasında oruç tutmak ileri derecede dindarlıktan sayılmaz] Bu duruma şair Abdullah b. Anme’nİn bir dizesinde de rastlanır. Daha çok Kur’an kıraatinde görülen bir dönüşüm şekli de idgamdır. İbdâl türü değişim-dönüşümlerde anlamları ve yapıları eşdeğer olan iki ayrı kelime söz konusu iken idgam tarzı değişim söyleyiş kolaylığı sağlamak amacıyla yalnız telaffuz planında olur ve bir kelimenin farklı söylenişini ve okunuşunu ifade eder: dönüşümleri geniz sesi (gunne) eşliğinde seslendirilir:
Ayrıca kelime sonundaki sakin “mîm”i bâ harfi izlerse mîm geniz sesi eşliğinde “bâ”ya dönüştürülmeden seslendirilir (Allah’a yemin olsun ki) ifadesinde yer alan fi edat olup yemin için olan “veya” den kısaltmadır ve üç hareke ile rivayet edilmektedir.