AHFA
Kalp, ruh, sır, hafî, ahfâ şeklinde sıralanan “Letâif-i hamse”nin sonuncusuna verilen ad. “Atvâr-ı seb’a”nın da sonuncusuna ahfâ denilir.
Tasavvufta "Letâif-i Hamse" (beş latife) ve "Atvâr-ı Seb’a" (yedi mertebe) gibi terimler, insanın manevi gelişim aşamalarını ve içsel merkezlerini ifade eder.
Letâif-i Hamse: Letâif-i Hamse, insanın manevi varlığını oluşturan beş ruhani merkezdir. Bu merkezler, kalp, ruh, sır, hafî ve ahfâ olarak sıralanır. Bu kavramlar, insanın Allah'a olan yakınlığını ve manevi arınma sürecini anlatır:
- Kalp: İman ve manevi duyarlılık merkezi.
- Ruh: İlahi nefes, ruhun canlılık kaynağı.
- Sır: İlahi sırların ve marifetin merkezi.
- Hafî: Gizli, derin içsel bilgelik.
- Ahfâ: En gizli, en derin manevi merkez. Tasavvuf yolculuğunda en son erişilen latifedir.
Atvâr-ı Seb’a: Atvâr-ı Seb’a, tasavvuf yolculuğunda yedi manevi mertebeyi ifade eder. Bu mertebeler, nefsi arındırma ve manevi olgunlaşma sürecinde kat edilen aşamalardır. Yedi aşama şunlardır:
- Nefs-i Emmare: Kötülüğü emreden nefis.
- Nefs-i Levvame: Kendini kınayan nefis.
- Nefs-i Mülhime: İlham alan nefis.
- Nefs-i Mutmainne: Tatmin olmuş nefis.
- Nefs-i Raziye: Razı olan nefis.
- Nefs-i Marziye: Allah'tan razı olunan nefis.
- Nefs-i Safiye veya Kamile: Saf ve olgun nefis.
"Ahfâ", bu mertebelerin sonuncusuna verilen addır ve en yüksek manevi mertebeyi temsil eder. Bu mertebeye ulaşan kişi, ilahi sırların en gizli ve derin anlamlarını kavrar ve Allah'a en yakın olan haldedir.
Bu kavramlar, tasavvufi eğitim ve pratiğin derinliklerine işaret eder ve müridin manevi yolculuğunda kat etmesi gereken aşamaları gösterir.