İmgecilik, sanat, edebiyat ve kültür alanlarında kullanılan bir terimdir. Bu terim, "imgeler" veya "tasarımlar" üzerine odaklanan bir estetik anlayışı ifade eder. İmgecilik, özellikle 20. yüzyıl sanatında ve edebiyatında etkili olmuş bir akımdır.
Sanat açısından, imgecilik, gerçek dünyanın doğrudan temsilini değil, imgeler aracılığıyla duyguları, düşünceleri veya atmosferi iletmeyi amaçlar. Bu, somut ve gerçekçi detayları ön plana çıkaran bir yaklaşımdan ziyade, soyut ve sembolik imgeleri vurgular. İmgeci sanat eserleri, izleyiciye daha fazla düşünsel ve duygusal özgürlük tanıyarak yorumlama ve deneyimleme şansı sunar.
Edebiyat açısından, imgecilik (veya simgecilik), özellikle şiirde, sözcüklerin ve imgelerin yalnızca yüzey anlamıyla değil, aynı zamanda derin ve sembolik anlamlarıyla da yüklü olduğu bir yaklaşımı ifade eder. Şiirde imgecilik, okuyucuya hissettirdikleri ve çağrışımları üzerinden anlam oluşturmayı amaçlar.
İmgecilik, sanat ve edebiyatta estetik anlayışları zenginleştirmek ve sıradanın ötesine geçmek isteyen birçok sanatçı ve yazar tarafından benimsenmiştir.
İmgecilik, 1912-1917 yılları arasında İngiltere'de gelişen bir şiir akımıdır. ABD'li şair Ezra Pound, bu akımın kuramsal temelini oluştururken T.E. Hulme'un görüşlerinden esinlenmiştir. Hulme, romantik yaşam ve sanat anlayışına karşı çıkarak klasikçi disiplin ve açık seçikliği savunmuş, şiirde yaşamın özünü ve etkili eğretilemelerle bu özü yansıtan bir duyarlık ürünü olarak görmüştür.
İmgecilik, açık seçik dil ve özgür ritimlerle organik bütünlük oluşturmayı amaçlar. Şiirde her konunun işlenebileceğini savunur ve gündelik konuşma dilini benimser. Ezra Pound, 1913'te Poetry dergisinde İmgecilik ilkelerini açıklamış ve aynı dergide İngiliz şair Frank Steurad Flint'in görüşlerine yer verilmiştir.
İmgecilik, 1914'te "Des Imagistes" adlı antoloji ile daha geniş kitlelere ulaşmıştır. Ancak, Pound'un İmgeciler grubundan ayrılmasının ardından Vortisizm adlı daha canlı bir şiir akımının savunucusu olmuştur.
İmgecilik, 1918'den sonra örgütlü bir akım olarak etkinliğini yitirse de, 1920'ler boyunca etkileri devam etmiş ve bazı şairler bu akımın kuram ve uygulamalarından etkilenmiştir. İmgecilik, Poe ve Mallarme'den kaynaklanan, Yeni Eleştiri anlayışında önemli bir estetik tutumunun öncüsü olan bir akımdır.