Ön Raffaellocular Hareketi (Pre-Raphaelite Brotherhood)
19.yy ortalarında İngiltere’de akademiler Raffaello geleneğini sürdürmekteydi. Genelde akademilerin gelenekçi tavrına karşı olan bir grup sanatçı, Raffaello’nun doğayı idealize ederek yüceltme ve gerçeği, güzellik uğruna gözden çıkarma eğilimini yadsıyorlardı. Aynı zamanda sanatın, Raffaello ile birlikte yanlış bir yola girdiğini ve içinde bulunduğu çıkmazın temelinde bu yanlışlığın yattığını ileri sürüyorlardı. Bir yenileşmenin gerekli olduğu, bunun da ancak Raffaello öncesi İtalyan sanatındaki ruhsal annmışlığa ve içten anlatıma dönülmekle gerçekleşeceğine inanıyorlardı.
W.H.Hunt, J.EMiüais ve D.G.Rossetti öncülüğünde J.Coüins (1825-?), heykelci Tbomas Woolner (1825-1892) ve sanat eleştirmenleri WM.Rossetti ile F.G.Stephens, gizli bir “kardeşlik ” ilkesine dayanarak, 1848’de Pre-Raphaelite Brotherhood (On Raffaellocular Kardeşliği) adı altında toplanmış ve İngiliz resmine yeni bir ruh kazandırma amacını gütmüşlerdir. 1850’de bu adın taşıdığı anlam açığa çıkınca akım sert eleştirilere hedef olmuş, özellikle güzelliği, sanatın temel öğesi olarak ortaya koyan Raffaello’ nun, bu düşünce ile özdeşleştiğini savunan Charles Dickens, söz konusu geri dönüşün, çirkinliğe ve ilkelliğe de bir geri dönüş olduğunu ileri sürmüştür. Tüm bu tepkilere karşı, eleştirmen John Ruskin akımı doğaya bağlı kalmayı amaçladığı için, desteklemiştir.
On Rafaellocular konularını dinsel temalarla Keats ve Tennyson gibi ozanların şiirlerinden almışlardır. Belli bir üslup birliği geliştirmemelerine karşın, doğrudan doğruya doğadan çalışmayı ve yeni düşünceleri, yeni ikonografilerle anlatmayı amaç edinerek yapıtlarının altına grubun adının ilk harflerinden oluşan PRB imzasını atmışlardır. Aynca teknik açıdan da resim yüzeyinde belli bir parlaklık sağlamak amacıyla beyaz bir zemin üstünde canlı renkli düz alanları dekoratif bir nitelikte kullanmışlar ve ayrıntıları büyük bir özenle betimlemişlerdir. Temelde yapaylığa karşı bir tavır alarak sahte duygusallığa dürüstlükle meydan okumayı ilke edinen Pre-Raphaelite’ler aslında kullandıkları şiirsel simgecilikle başka bir yapaylığa sürüklenmişler, geçmişe sığınma duygusuyla yüklü yeni bir yapaylık oluşturmakla suçlanmışlardır.
Tüm bu eleştirilere karşın, ürettikleri yapıtlar inandırıcılıkları ve şiirsel imgelemlerinin içtenliği ile daha sonra başyapıt olarak nitelendirilmiştir. Kuramsal bir öğreti çevresinde toplanmayan Pre Raphaelite’ler 1853’ten sonra dağılmışlardır. Grubun ilkelerine yalnızca Hunt bağlı kalmış, Millais akademik anlamdaki resmi seçmiş, Rossetti ise Bume-Jones ve W Morris ’e yakınlık duymuştur.
Türk ve Dünya Ünlüleri Ansiklopedisi