Emil Hermann Fischer, (1852-1919) Alman kimyager ve Nobel Kimya Ödülü sahibi bir bilim insanıdır. Fischer, 9 Ekim 1852'de Almanya'nın Euskirchen kentinde doğmuş ve 15 Temmuz 1919'da Berlin'de hayatını kaybetmiştir. Fischer, organik kimyanın önemli figürlerinden biridir ve pek çok önemli çalışmaya imza atmıştır.
Fischer, karbonhidratlar ve proteinlerin kimyasal yapısını anlamak için yaptığı çalışmalarla tanınır. Ayrıca, Fischer esterifikasyon reaksiyonu olarak bilinen önemli bir organik kimya reaksiyonunu keşfetmiştir. Bu çalışmaları, organik kimya alanında temel prensiplerden biri olan stereoizomerizm konusundaki çalışmalarına da katkıda bulunmuştur.
1902 yılında, organik kimyanın gelişimine yaptığı önemli katkılarından dolayı Nobel Kimya Ödülü'nü kazanmıştır. Fischer'in çalışmaları, organik kimya ve biyokimyanın gelişimine büyük katkılar yapmış ve bugün dahi önemini korumaktadır.
Emil Hermann Fischer, 1852'de Euskirchen'de doğdu ve 1919'da Berlin'de öldü. Bonn Üniversitesi'nde August Kekulé'nin derslerini aldı. Daha sonra Strasbourg Üniversitesi'ne geçerek Adolf von Baeyer ile çalışmaya başladı ve 1874'te doktorasını aldı. Münih Üniversitesi'nde öğretim görevlisi olarak çalıştı ve ardından Erlangen ve Würzburg üniversitelerinde profesörlük yaptı. 1892'den ölümüne kadar Berlin Üniversitesi'nde profesörlük yaptı.
1902'de Nobel Kimya Ödülü'nü saf şekerler ve pürin grupları üzerine yaptığı araştırmalarla kazandı. Alman Kimyacılar Derneği'nin birkaç kez başkanlığını üstlendi ve Kaiser Wilhelm Kimya Enstitüsü'nün kurulmasında rol aldı. I. Dünya Savaşı sırasında Almanya'nın önde gelen kimyacısı olarak ülkenin kimyasal madde ve gıda üretimini düzenlemekle görevlendirildi. 1888'de evlendiği karısını yedi yıl sonra ve savaşta kaybettiği iki oğluyla birlikte kaybetti. Savaşın ardından bir süre sonra intihar etti.
Şekerler üstüne çalışmaları
Emil Fischer, doktora tezini boya kimyası üzerine yaptı. Daha sonra yapay boyarmaddeler ve dericilikte kullanılan sepileme maddeleri üzerinde çalıştı. Rozanilin boyarmaddelerinin yapısını inceleyerek trifenilmetan triamin türevlerinden oluştuğunu buldu. 1880'lerden itibaren saf şekerler, pürin grupları ve proteinler üzerine yoğunlaştı. Şekerlerle ilgili çalışmalarına fenilhidrazin bileşiğini bulmasıyla başladı. Şekerlerin ayna görüntüsü olan iki seride olduğunu belirledi ve bunları D (dextro; sağ) ve L (levo; sol) serileri olarak adlandırdı. Fischer ayrıca 1887'de gliseraldehit bileşiğinin sentezi sırasında fruktoz ve sorboz elde ederek ilk şeker sentezini gerçekleştirdi.
Pürin grubuna ilişkin çalışmaları
Fischer, şekerlerin yanı sıra pürin grubu ve türevleri üzerinde de çalışmalar yürüttü. Pürin bileşiklerinin yapılarını keşfederek birçok türevin sentezini gerçekleştirdi ve bu alanda kullanılan tanımlama sistemlerini geliştirdi. Ayrıca, barbitüratlar gibi önemli ilaçların sentezine katkıda bulundu. Proteinlerin kimyasal özelliklerini inceleyerek amino asitlerin yapılarını belirledi ve polipeptid sentezine önemli katkılar sağladı. Fischer'in araştırmaları çağdaş biyokimyanın gelişimine öncülük etti ve organik kimyanın ilerlemesine katkı sağladı.
Emil Fischer'in başlıca yapıtları:
"Amino Asitler, Polipeptitler ve Proteinler Üstüne Araştırmalar, 1899-1906" (Untersuchungen über Aminosäuren, Polypeptide und Proteine, 1899-1906)
"Pürin Grubu Üstüne Araştırmalar, 1882-1907" (Untersuchungen in der Puringruppe 1882-1906)
"Karbonhidratlar ve Mayalar Üstüne Araştırmalar, 1884-1908" (Untersuchungen über Kohlenhydrate und Fermente, 1884-1908)
"Depsitler ve Sepileme Maddeleri Üstüne Araştırmalar, 1908-1919" (Untersuchungen Über Depside und Gerbstoffe, 1908-1919)
"Yaşamımdan" (Aus meinem Leben, 1922)
"Karbonhidratlar ve Mayalar Üstüne Araştırmalar, II, 1908-1918" (Untersuchungen über Kohlenhydrate und Fermente, II, 1908-1918)
"Amino Asitler, Polipeptitler ve Proteinler Üstüne Araştırmalar, II, 1907-1919" (Untersuchungen über Aminosäuren, Polypeptide und Proteine, II., 1907-1919)
"Trifenilmetan Boyarmaddeler, Hidrazin ve Indol Üstüne Araştırmalar" (Untersuchungen über Triphenylmethanfarbstoffe, Hydrazine und Indole, 1925)