Ockham’ın Usturası teorisi temel olarak “her şeyin birbirine eşit olduğu bir ortamda, en basit açıklama doğruya en yatkın olandır” felsefesi üzerinde şekillenir.
Ockham’ın usturası (aynı zamanda Ockham’ın usturası: lex parsimoniae “kısaltma yasası”) bir İngiliz Francesca keşiş, akademik filozof ve teolog olan Ockham’ın William’a (c. 1287-1347) atfedilen bir problem çözme ilkesidir. İlkesi, rakip hipotezler arasında en az varsayımları olanın seçilmesi gerektiğini belirtmektedir.
Bilimde, Ockham’ın ustura, aday modeller arasında titiz bir hakem olarak değil, teorik modellerin geliştirilmesinde heuristik bir kılavuz olarak kullanılır. Bilimsel metoda göre, Ockham’ın ustura, mantık ya da bilimsel bir sonuç için kabul edilemez bir ilke olarak düşünülmemektedir; Bilimsel yöntemde basitlik tercihi, kusurlanabilirlik kriterine dayanmaktadır. Bir olgunun kabul edilen her açıklaması için, muhtemelen çok büyük, belki de anlaşılmaz, olası ve daha karmaşık alternatiflerin sayısı olabilir, çünkü başarısız açıklamalara, sahte olduklarını önlemek için geçici hipotezler yükleyebilir; Bu nedenle, daha basit olan teoriler daha karmaşık olanlardan daha tercih edilebilir, çünkü daha test edilebilirler.
14. yüzyıl filozofu Ockham’lı William tarafından ortaya atılmıştır. Latince “Entia non sunt multiplicanda praeter necessitatem” olarak ifade edilen ilkeye göre zorunlu olmadıkça varlıkları çoğaltmamak gerekir. Bilimsel düşünüşte önemli bir yeri bulunmaktadır.
Başka bir deyişle şöyle özetlenebilir: Bir olayı, fenomeni açıklamak için kullanılacak olan iki açıklamadan daha basit olanı yani daha az varsayımda bulunanı tercih edilmelidir. Söz gelimi dünyanın uzaydaki hareketini açıklamak için daha önce geliştirilmiş olan genel cisim hareket yasalarını kullanmak bu duruma özgü yepyeni varsayımlar geliştirmeye kıyasla daha makbuldür.
Tarihi
Ockham’ın ustura terimi, Ockham’ın William’ın 1347’de ölümünden birkaç yüzyıl sonra ortaya çıktı. Libert Froidmont, On Christian Hristiyan Felsefesi’nde “novacula ockhami” sözcüğünden övgüyle söz ediliyor. Ockham bu ilkeyi icat etmedi, ancak onunla olan ilişkisi “ustura”, kullandığı sıklık ve etkinlikten kaynaklanıyor olabilir. Ockham ilkeyi çeşitli şekillerde belirtti ancak en popüler versiyonu, “Varlıklar gerekliliğin ötesinde çarpıtılmamalıdır” (Güneşsüz olmayan çoğulculuk gerekliliği gerekliliği), İrlandalı Franciscan filozof John Punch tarafından Duns Scotus’un eserleri üzerine yapılan 1639 yorumunda formüle edildi.