Liberal politikaların ve meselelerin milliyetçilik unsurlarıyla birleştirildiği liberalizmin bir varyantı olan ve / veya ulusal liberalizm (Alman: Nationalliberalismus, Danimarka: Nationalliberalisme, Fince: Kansallisliberalismi, İsveççe: Nationalliberalism, Romen: Nausal-liberalism) özellikle 19. yüzyılda Orta Avrupa\’dan İskandinav ülkelerine ve Güneydoğu Avrupa\’ya kadar birçok ulusal bağlamda aktif olan bir dizi Avrupa siyasi partisini tanımlamak için kullanılan bir terimdir.
Bireysel / ekonomik özgürlük ve ulusal egemenliğin peşinde koştuğu amaçları olan temel olarak 19. yüzyılın bir ideolojisi ve hareketine atıfta bulunan ulusal liberalizm, bugün de ulusal-liberal partiler mevcut.
Ulusal liberalizm ya da milliyetçi liberalizm, iki anlamda özgürleştirici bir güç olarak ortaya çıkmıştır. İlk olarak, bu milliyetçilik, ister çokuluslu imparatorluklar isterse sömürgecilik şeklinde olsun, yabancı egemenliğinin ve baskısının her çeşidine karşıdır. İkinci olarak, kendi kendini yönetme idealinden yanadır. Burada ulusun kendini yönetmesi, hükûmetin hem anayasal hem de temsili olması anlamına gelmekteydi. Ayrıca, liberal milliyetçilerle ilgili önemli bir nokta, milliyetçiliği ulusları birbirinden ayıran bir güç olarak görmemeleridir; aksine onlar, ulusal unsurlara bağlı yönetimin barışçı ve istikrarlı bir uluslararası düzenin esası olduğunu düşünüyorlardı. İnsanlık uluslara bölünebilir, ama bu uluslar dışlayıcı veya birbirinden tecrit edilmiş olmaktan ziyade, karşılıklı anlayış ve iş birliği yoluyla birbirlerine bağımlı olmalıdırlar.
Tarihçe
Ulusal liberalizmin kökleri, muhafazakar liberalizm ve / veya klasik liberalizm çoğu Avrupa ülkesinde ve özellikle Orta Avrupa\’daki politik sınıfların ideolojisi iken, daha sonra da kalıtsal monarşiler tarafından yönetilen 19. yüzyılda bulunacaktır.
Ulusal liberaller, iş dünyasına uygun olsalar da, serbest ticaret ve ekonomik liberalizmin savunucuları olmalıydı ve bazen hükümetle ulusal endüstri arasındaki işbirliğinden yana, korumacılığın ılımlı düzeyleri, tercihli özel birliklerin kurulması, sübvansiyonlar, ulusal stratejik öneme sahip şirketler ve çeşitli endüstriyel planlama biçimleri için gereklilikti.
Ulusal liberalizm 19. yüzyılda Almanya, Avusturya, Danimarka, İsveç, Finlandiya ve Romanya da dahil olmak üzere bir çok ülkede popülerdi. Almanya, Avusturya ve Romanya\’da ulusal liberaller ve / veya \”Ulusal Liberal\” Daha açık bir ifadeyle, Almanca konuşulan ülkelerde, ulusal liberaller Avusturyalı İmparatorluk gibi ülkelerin çok etnik karakteri ya da heterojen niteliği nedeniyle daha otoriter ya da muhafazakâr bir siyasi rejimi de destekliyorlardı ( daha sonra Avusturya-Macaristan olarak resmen yeniden adlandırıldı) veya yeni kurulan Almanya\’yı Başbakan Otto von Bismarck başkanlığında seçti.