İslam öncesi dönemde, İslam dininde ve Müslümanlar arasında geniş bir kullanım alanı bulan fuhuş, kelime ve terim olarak genellikle "bir kadının evlilik dışında meslek edinerek veya başta para olmak üzere herhangi bir karşılık gözeterek vücudunu bir erkeğin cinsel tatminine sunması" olarak tanımlanmaktadır. Ayrıca, kadının kadınla, erkeğin erkekle veya belirli şartlarda başka bir kadınla olan cinsel ilişkisi de fuhşun tanımına girmektedir. Talmud'a göre, bu tanım hayvanlarla cinsel ilişkiye kadar genişletilebilir. Bu tür yollara sapmış kadınlara (bazen erkeklere de) genellikle "fâhişe" denilmektedir.
Dinî literatüre göre, fuhuşun iki türü vardır: a) Bazı çok tanrılı dinlerde ortaya çıkan kutsal fuhuş; b) Meslek olarak icra edilen ücretli fuhuş. Bu iki türün de tarihi, çok eski dönemlere ve geniş coğrafî bölgelere uzanmaktadır. Kutsal fuhuş, anaerkil dönemden gelen bir geleneğin devamı olarak kabul edilir. Bu geleneğe göre, özel seçilmiş kadınlar, yer ve göğün birleşimini taklit ederek erkeklerle cinsel ilişkiye girerlerdi.
En eski kutsal fuhuş belgeleri Mezopotamya'dan gelmektedir. Milattan önce 2300 yılına ait bir Sumer tabletinde, Tanrıça İnanna'ya adanan tapınaklarda hizmet veren kutsal fahişelerden bahsedilmektedir. Bu kadınlar, tapınağa gelen kişilerin isteğine bağlı olarak özel odalarda cinsel ilişkiye girerlerdi. Kutsal fahişeliğin benzeri daha sonra Sâmler, Akkadlar ve diğer bölgelerde de görülmüştür.
Hindistan'da da kutsal fahişelik kurumuna rastlanmaktadır. Hijralar arasında hadım edilen homoseksüel erkekler, tapınaklarda kutsal fahişelik yapmaktaydılar. Ayrıca Orissa'daki Puri'deki Jagannatha Tapınağı'nda "devadasi" adı verilen kutsal fahişelerin geleneği, Hindistan'da 3000 yıl öncesine kadar uzanmaktadır.
Yahudilik, İslam ve Hristiyanlık gibi ilâhî dinlerin fuhuşa genel yaklaşımı benzerdir. Bu dinlerde hem erkek hem de kadına her türlü fuhşu yasaklamaktadır. İsrâiloğulları'nın kutsal kitabı Tanah, fuhşu ve zina yasaklamış, bu eylemlerin putperestlikle ilişkilendirilmiş ve kutsal fahişelik bir putperest geleneği olarak görülmüştür.
Yeni Ahit'te de fuhuş yasaklanmış, ancak İncil'de genellikle fahişelerin dine çekilme amacı öne çıkmıştır. Îsâ Mesîh, vergi mültezimleri ve fahişelerin Allah'ın melekûtuna önce girdiğini ifade ederek, onlara yönelik bir davet sunmuştur.
Hristiyanlık tarihinde, fuhuşla mücadele çabaları olmuşsa da, bazı dönemlerde kilise yetkilileri genelevlere vergi almış ve fuhuşun belirli kurallar dahilinde yapılmasını sağlamışlardır. Ortaçağ'da, Hristiyanlık etkisiyle fuhuş azalmış, ancak bazı önlemler yetersiz kalarak fuhuş vergilendirilmiş ve genelevler resmi olarak açılmıştır.